Soms vergeten we onze vrienden als ze van het internet verdwijnen

en zo gebeurde dat ook met mij en Lut, je denkt, ach het zal wel goed gaan.

 Het eerst contact wat ik kreeg met Lut was, toen we de amicori ruil deden..en ik vaak op haar site kwam, want ze maakte de mooiste dingen, en opeens............. werd Lut ziek. Dit is een verhaal van een familie die nooit opgaf, en Lut weer probeert, ondanks haar handicap, toch weer een deel van haar handwerken op te nemen.

Dit is werk wat Lut nu doet.

Ik heb heel veel bewondering voor haar, en haar man Wouter, en de kinderen en kleinkinderen die Lut door deze moeilijke tijd heeft geholpen, en nog steeds aan haar zijden staan.

Lees hier in het kort het verhaal van Lut:

Mei 2011 had ik plots heel veel pijn aan de rug – slapeloze nachten – doktersbezoeken – kinesist – met geen baat.

In de nacht van 22 op 23 mei vroeg opgestaan en om 5.30u. vond Wouter me verward op de trap met 2 verschillende schoenen aan. Hij belde de huisarts die langs kwam en vroeg om me naar spoed te brengen.

Plots kreeg ik een “aanval” – wat of welke weten we niet – vermoeden van soort epileptische aanval al is dit nooit bevestigd – en Wouter besloot de 112- noodnummer -  te bellen – tijdens het telefoneren vroeg de huisarts  om te vragen om het MUG – medisch urgentie team – mee te vragen.

Vanaf dat ogenblik weet ik niets meer – tenzij wat Wouter me verteld heeft.

Ik werd naar het ziekenhuis gebracht in Oostende – Wouter kwam even later met de auto achter. Eerste diagnose: Geen hersenbloeding – geen verlammingsverschijnselen maar we weten wel nog niet wat het is.

Wouter dacht dan dat het wel allemaal goed zou komen.

’s Anderendaags melding dat ze in Oostende niets meer konden doen en vraag voor overbrenging naar UZ Gent wat uiteraard werd toegestaan.

In UZ Gent vonden ze ook geen oorzaak – dienden allerhande medicatie toe ter preventie of als “try en error” – intussen lag ik in een coma en werd de situatie ernstiger

. Aan Wouter werd het advies gegeven om met de oudste kleinzoon rouwbegeleiding op te starten zodat hij op een behoorlijke manier afscheid kon nemen van zijn “bobonne” – zij noemen me namelijk zo. Weinig hoopgevend uiteraard. Ze wilden dan nog een allerlaatste poging wagen – Pentotal  genaamd – alles wordt dan stilgelegd – naast het slechte echter ook het goede wat heel risicovol is.

 Onder medici spreken ze van “reset”.

Er werd ook gezegd dat bij het ontwaken – ze spraken van 5% kans – Lut volledig blind zou zijn gezien de schade in de hersenen. – een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid.

Ten laatste tegen zaterdag of zondag 5 juni zou Lut wakker moeten worden maar dit gebeurde niet. Op dinsdag 7 juni werd beslist om ’s anderendaags alle machines af te leggen en te kijken hoe Lut zou reageren. Tegen alle verwachtingen in werd ze echter in de namiddag plots wakker. Alles ging dan heel vlug – ’s anderendaags beademing weg – de donderdag kon Lut al terug praten – maar ook hier herinnert ze zich niets of heel weinig van.

Intussen had ze ook nog een ziekenhuisbacterie “geschenk gekregen” zodat alles heel steriel diende te gebeuren – de kleinkinderen op bezoek mochten maar haar niet mochten aanraken. Ook was ze verslaafd aan morfine – niemand wist dat ze dit had gekregen maar  … - en hiervan moest ze dan maar eventjes afkicken.

Door die pentotal kon Lut zich niets meer herinneren – kon ze niet meer stappen – moest ze over elke beweging “nadenken” – het gebeurde niet meer zomaar.

Gelukkig kwam langzaam alles terug – het stappen diende wel terug “aangeleerd”.

Toen Lut opmerkte dat ze toch wat kleuren zag en soms ook andere dingen vaag kon onderscheiden werd dit aanvankelijk niet geloofd door de medici – enkel na een gesprek met de revalidatie arts en Lut haar zei dat ze een turquoise halssnoer droeg begonnen ze dit te geloven. De arts zei letterlijk: “Ik val van mijn stoel”

Tot augustus bleef Lut in het ziekenhuis in Gent – vanaf september tot eind december ging ze dagelijks van Zevekote naar Gent voor revalidatie telkens voor ½ dag.

Sedert januari 2012 is Lut terug volledig thuis – gaat nog telkens tweemaal per week naar de kinesist.

Intussen zijn we bijna vier jaar verder. De neurologe denkt niet dat er nog veel evolutie mogelijk is na 2 jaar maar Lut ervaart het anders – intussen gaat ze enkele maanden naar een functionele optometrist die haar allerhande oefeningen heeft en die er wel in gelooft dat er nog evolutie mogelijk is.

Handwerken lukt intussen ook terug – vooral haken.

deken gemaakt door Lut

Lut heeft blijvende gezichtsproblemen – geen dieptezicht – neglegt   - hersenen negeren sommige delen van het beeld die ze dan niet ziet – en voortdurend een bewegend beeld – het ene moment heftiger dan het andere.

Soms ook “kleinzicht” alles lijkt dan piepklein.

 Ja in het leven kan je voor rare dingen komen te staan , en als je dit leest, dan schrik je toch wel even. Lut en ik hebben nu af en toe contact, soms belt Lut me even, en af en toe schrijven we, ik heb begrepen, dat Lut nu een soort praat computer heeft.....

Dames iedereen die Lut heeft gekend, via haar site, neem eens contact met haar op en laat eens wat van je horen.

Fijne dag allemaal groetjes Joke